Bekend gebied...?

Handen in de zakken. Gebogen hoofd. Ontspannen houding. De boom waar hij tegenstond was de enige in het bloemenveld.
Langzaam keek hij rond, iedere beweging opmerkend; Een zacht briesje dat door de bloemen waaide, of een haasje dat toevallig voorbij kwam.
Deze plek was niet onbekend voor Forest. Maar veel herinnerde hij er niet van. Hij had tenslotte een beetje geheugenverlies gekregen toen hij bewusteloos werd geslagen, een tijdje geleden. Het leven is hard... Ja, dat is het zeker. Forest ging terug normaal staan en keek wat om zich heen. Niet goed wetend wat hij nu moest doen.
In gedachten verzonken slenterde hij wat door het bloemenveld. Op de plaats waar eerst mooie bloemen stonden, waren nu duidelijk platgetrapte bloemen te zien.
Het zag er allemaal maar verlaten uit. Geen mens te zien, soms wel een verdwaalde haas ofzo, maar verder niets.
Forest stopte even en keek achterom, hij zag niets, maar hij had het gevoel dat hij beter kon blijven rondkijken in die richting.
Iets was anders dan een paar minuten geleden...

Yara liep rond in de bloemen van het veld. In eerste instantie was ze voorzichtig gaan lopen, maar ze zag duidelijk dat dat geen zin had. Dan hadden de bloemen maar geen bloem moeten worden. Ze kwam bij de enige boom aan op het hele veld en ging er tegen aan staan. Ze was nieuw, maar hielt meteen al van deze plek. Het gaf haar ondspanning. Ze voelde ogen in haar lichaam prikken, en voelde onzekerheid omhoog komen. Met bange ogen keek ze in de ogen van de jongen die haar zag. Nu moest ze wel met hem gaan praten, anders zou het raar zijn. Dus liep ze op hem af. "Hoi, ik ben Yara, ik ben nieuw hier." zei ze verlegen.